فصلی برای گریستن

فضائل اعتكاف

ایام البیض

اهمیت اعتكاف

پي نوشتها:

نقل است از زربن حبیش که می گوید:ازابن مسعود درباره "ابام البیض"سوال کردم : علت نامیده شدن این ایام بدین نام چیست و چه شنیده ای؟
ابن مسعود گفت:ازرسول خدا صلی الله علیه وآله شنیدم که میفرمودند:هنگامی که آدم علیه السلام دچار لغزش شد،منادی از عرش ندا سر داد:ای آدم!از جوار رحمت من بیرون رو،زیرا آنکه از دستورم سرپیچی کند،در جوار قرب من نخواهد بود، آدم سخت گریست و فرشتگان نیز ازاین بابت گریستند،آنگاه خدای سبحان ،جبرییل را نزد آدم فرستاد ،وی آدم را که سر تا پا سیاه شده بود به زمین فرود آورد،فرشتگان وقتی این صحنه را دیدند ضجه سر دادندوسخت گریستند وبه پیشگاه پروردگار عرض کردند:خدایا!مخلوقی را آفرید ی و از روح خود در او دمیدی،فرشتگانت را به سجده نمودن به او امر فرمودی ،حال با یک لغزش رنگ سفیدش را به سیاه مبدل ساختی!؟
منادی از سوی آسمان ندا سر داد:ای آدم ! امروز را برای پروردگارت روزه بگیر،آدم علیه السلام آن روز را که مصادف با سیزدهم ماه بود روزه گرفت، آنگاه یک سوم سیاهی از حضرت آدم محو شد،سپس منادی درروزچهاردهم ندا:امروزنیز برای پروردگارت روزه بگیر،آدم علیه السلام آن روز را روزه گرفت و یک سوم دیگر از سیاهی ازبین رفت،دیگر بار منادی ندا سر داد و آدم روز پانزدهم را روزه گرفت ،این بار با رفتن ثلث باقی مانده سیاهی، تمام سیاهی او از بین رفت و به همین جهت این ایام،ایام البیض نامیده شد.
علل الشرایع /ج2

اعتکاف چیست؟

اعتکاف به معنی اقامت گزیددن در جایی است به طوری که فرد معتکف خود را محبوس و ملتزم به آن مکان بداند و این التزام ناشی از اهمیت و عظمت آن موضع باشد

اعتکاف در لغت

کلمه اعتکاف از « عکف » اخذ شده است که معانی گوناگونی برای آن ذکر نموده‌اند؛ از جمله: محبوس و متوقف کردن چیزی، التزام به یک مکان و اقامت در آن، ملازمت و مواظبت، حبس و توقف

فواید اعتکاف

فوائدی از قبیل:تزکیه روح، ازدیاد ایمان و تقوا، کسب ثواب‏ عظیم، نورانیت و نشاط قلبی، گشوده شدن ‏عقده‏های درونی و رسیدن به آرامش و امید،هدفمند شدن زندگی، کسب معارف و علوم،تقویت اراده و صبر، گسترش محبت، عطرآگین شدن فضای زندگی، و در یک کلام،تقویت و گسترش ارزشها و

قرآن مجید در جایی دیگر از «رهبانیت » و گوشه گیری پیروان حضرت عیسی (ع) سخن به میان آورده، می فرماید:

«... و رهبانیة ابتدعوها ما کتبناها علیهم الا ابتغاء رضوان الله فما رعوها حق رعایتها...;و رهبانیتی را که خود ابداع نمودند از این رو برایشان مقرر نمودیم تا خشنودی خداوند را کسب کنند. پس حق آن را چنان که باید مراعات نکردند.»

ولادت باسعادت کوچک ترین یاور کربلا و بزرگ ترین باب الحوائج الی الله، شش ماهه حضرت اباعبدالله الحسین (علیه السلام)،حضرت علی اصغر (ع) فرخنده باد

دهم رجب سال 60 قمری  است. خانه امام حسین (ع) دوباره نور باران می شود و از پنجره کوچک آن، آسمان مدینه روشن می گردد. برای حسین (ع) دسته گلی زیبا فرو فرستاده بودند. اشک شوق و برق شادی او بر صورت نوزاد می نشیند و گلبرگ رخش را با شبنم صبحگاهی، با طراوت تر می سازد. خدا به حسین (ع) پسری دیگر عطا فرمود که نیازمند و غنی بر نامش دخیل بسته اند و قنداقه زیبایش را قبله نیازهای خود ساخته اند.

نامش را علی نهاد. مانند دو پسر دیگرش و عشقی بیکرانه از محبت پدر و مولای خویش علی (ع) را به تصویر کشید. نامش را علی نهاد و فرمود که اگر خدا هزار پسر به او دهد، همه را علی نام خواهد نهاد. آری، او هم علی بود که شکوه و نامت، بلندتر از آسمان بود و زیباتر از صبح و روشن تر از باران.

آغوش مهربان پدر تو را در خود جای می دهد و چشمان او بر تو می گرید. تو مولود کربلایی. تو شش ماهه عاشورایی. تو آمده بودی که فقط در قافله عشاق بمانی. تو آمده بودی که همسفر کربلا شوی. تو آمده بودی که حج را ناتمام بنهی. میلاد تو شادی را غریبانه کنار می زند و اشک را در چشمان همه جاری می سازد. آخر، تو از زندگی، فقط عطش و شهادت را دریافتی. تو آمده بودی که به شهادت آبرو دهی. تو کوچکترین قربانی هستی؛ اما با همه کوچکی، حماسه ات بی هماورد بود و نام تو در ردیف اول عشقبازان عاشورا حک شد. سلام بر نام بلندت که زمزمه مستان است، ای علی اصغر (ع).

ولادت فرخنده و مسعود نهمین آیت سروری و پیشوای کرامت و بخشندگی، امام محمد تقی علیه السلام مبارک باد

 زینتِ بخشندگان، امام جواد (ع) می آید تا زمین مدینه، یک بار دیگر مولودی دیگر از نسل هابیل را به شادباش بنشیند. می آید تا چشمان آسمان را به روشنی سیمایش روشن شود و لاهوتیان را در شادی میلاد خویش فرو برد.

کبوتر دل در هوای طواف گنبد نورانی کاظمین، پر می گشاید تا همراه با فرشتگان الهی؛ حرم مطهرش را با بال‌های خود غبار بروبد و دیده را به ضریح او روشن سازد. در زاد روز مولود مبارک رجب، با یک آسمان نیاز از یگانه بی همتا می خواهیم در دریای بی کران بخشش جوادالائمه غرقمان سازد و در زمره شیفتگان واقعی او قرارمان دهد.

هزار جان گرامی ، فــدای جــود جــواد           دل شکسته خود بسته ام به بود جـــواد

هماره می رسد از کائنات و مخلوقـــات          ندای ذکر و ثنا ، مدحت و درود جــــواد

عمر مبارك امام رضا (علیه‌السلام) به چهل و هفت سال رسیده بود و عقربه تاریخ، سال 195 هجری را نشانه می‌رفت ولی هنوز امام نهم متولد نشده بود .

مسئله جانشینی امام رضا (علیه‌السلام) اصحاب و شیعیان حضرت رضا(علیه‌السلام) را متاثر كرده بود. این اندوه زمانی به فزونی رفت كه فرقه واقفیه كه بنا به دلایل مادی و تصرف سهم امام و عدم بازگرداندن آن به حضرت رضا(علیه‌السلام)، قائل به غیبت امام كاظم(علیه‌السلام) شده بودند، و در تبلیغات خویش نداشتن فرزند پسر از سوی امام رضا(علیه‌السلام) را دلیل بر ادعای موهوم خود می‌دانستند؛ تا جایی كه یكی از همین افراد در نامه‌ای خطاب به حضرت رضا علیه‌السلام نوشت:

تو چگونه امام هستی در حالی كه فرزندی نداری!

حضرت در پاسخ فرمودند: تو از كجا می‌دانی كه فرزندی ندارم، به خدا سوگند روزها و شب‌ها سپری نمی‌شود مگر این كه خداوند فرزند پسری را به من عنایت فرماید كه حق و باطل را از هم جدا سازد.(1)

همچنین یكی از یاران به حضرت عرض می‌كند:

امام پس از تو كیست؟

آن حضرت فرمودند: فرزندم .